Aankomst Stockholm

Mondkapje op en naar binnen. Hierbij dacht ik er niet bij na dat vandaag voorlopig de laatste dag is dat ik mijn mondkapje op moest. Ik liep de hal binnen op Düsseldorf airport en leverde mijn koffer in. Max 24 kg inchecken, maar gelukkig had ik aan mijn 22,5 kilo genoeg. Ofja, genoeg…. Natuurlijk had ik nog mijn schooltas en een bagagekoffer mee waar ook nog genoeg in zat. De mevrouw achter de incheckbalie vroeg (niet zo beleefd) of ik mijn tas nog in mijn bagagekoffer kon doen, want blijkbaar mag je maar 1 extra tas meenemen. ‘Yes, ofcourse’ zei ik terug, ook al wist ik dat dat nooit ging passen.

Mij kennende ben ik altijd te vroeg voor afspraken, zo nu ook. Ik zat in de vertrekhal wachtende wat ik al jaren wilde gaan doen. Eindelijk naar het buitenland!! Hier heb ik al zo lang op gewacht en dacht eerlijk gezegd dat ik zenuwachtig zou zijn voor dit moment. Maar nee hoor, ik voelde alleen een beetje gezonde spanning, zoals ik dat altijd zeg.

Eenmaal aangekomen, en bijgekomen van het huilende kind die twee plekken achter me zat in het vliegtuig, kon het avontuur dan eindelijk beginnen. Ik en mijn zware koffer kunnen op pad. Ik heb de trein genomen naar centraal station en had daar vlakbij een hotel gehuurd voor 1 nachtje. In de trein kwam ik er al snel achter, toen ik om me heen keek, dat hier andere coronaregels gelden als in Nederland. Ik was de enige met een mondkapje op. Nou, die heb ik afgedaan en op de dag van vandaag niet meer opgezet. Al snel merkte ik dat Stockholm niet zo vlak is als Nederland. Vervelend, maar ik ging met koffer en al heuvel op richting het hotel. Eenmaal gesetteld ging ik voor het eerst de stad in als een echte toerist.

De volgende dag checkte ik uit en ging weer heuvel af naar het centraal station om daar de metro te pakken naar station “Universitetet”. Denk dat de vertaling hierbij niet nodig is. Wat ik niet wist is dat de campus waar ik 1km verder ging wonen ook op een behoorlijke heuvel lag. Een berg zullen we in Nederland zeggen. En geloof het of niet, het begon ook nog eens te regenen. Op zich geen probleem, maar vergeet niet dat ik nog 2 koffers mee moest slepen wat het wel iets zwaarder maakte. Eenmaal verzuurd aangekomen had ik met iemand afgesproken die me de sleutel van de kamer zou gaan geven. Ze kwam aangelopen en hielp me met de kleine koffer. Na een aantal trappen op was daar het appartementencomplex, lekker centraal op de campus.

Binnen in de kamer was het eerste wat me opviel de stinkende geur vanuit de badkamer. Er is me verteld geworden dat al maanden niemand op deze kamer is gekomen, en dat was te zien(en te ruiken). Nadat ik het thuisfront op de hoogte had gebracht dat ik een kamer had ging ik als allereerste naar de supermarkt voor de prioriteiten. Voor het eerst was dit geen eten, maar schoonmaakspullen. Ik ben de hele middag bezig geweest om elke centimeter schoon te maken en toen het etenstijd was, ging ik naar de supermarkt voor de ingrediënten. Man, wat had ik een honger. Dacht ik eindelijk te kunnen gaan koken in de gedeelde keuken, kwam ik erachter dat ik daar ook eerst alles moet gaan schoonmaken. Wat was het vies daar. Later werd me verteld dat dit nog een van de schoonste keukens is van het gehele campus.

En godzijdank, iemand kwam de keuken binnen. Een huisgenoot. Ik stelde met netjes voor en hij was heel behulpzaam. We wisselde nummers uit en ik had mijn eerste contact gelegd.