Toch een beetje carnaval!

Nadat ik voor de 3e keer het gebouw in ben gekomen zonder toegangspas, vond ik het wel goed geweest. ’s Middags ging ik naar de man van de pasjes (weet niet hoe ik hem anders moet noemen), die eindelijk weer in het gebouw rondliep. Hij zei tegen mij dat mijn persoonlijke pasje al lang af was en dat ik die kon ophalen bij de servicedesk van de universiteit. ‘SERIEUS?!’ dacht ik. Had iemand anders me dat niet eerder kunnen vertellen! Nou ja, ik was al opgelucht dat ik een pasje kon krijgen. Ik besloot om na mijn stagedag even langs te gaan. Tot dat ik de openingstijden zag: 10:00-14:00. Okay….. nog een dag wachten dus.

Die dinsdag had ik ’s morgens nog mijn eindpresentatie van het project wat ik nog had van school. Ik besloot die ochtend thuis te blijven om in alle rust te kunnen presenteren. Verder moest ik die week nog de feedback verwerken van het verslag en dan was ik daar ook klaar mee. Na de presentatie ging ik eindelijk mijn toegangspasje ophalen. Eenmaal op stage aangekomen was daar het moment van de waarheid…. Ja hoor! Hij deed het. Eindelijk kan ik ook naar binnen zonder achter iemand aan te lopen. Wat een opluchting was dat.

Ook diezelfde dinsdag mocht ik de experimenten alleen gaan doen. Om eerlijk te zijn heb ik door corona al bijna 1,5 jaar niet meer op het lab gestaan. Wat kan er mis gaan toch?! Blijkbaar heel veel. Mijn uiteindelijke resultaat was totaal mislukt. Al snel wist ik wat ik verkeerd had gedaan. Ik heb het verkeerde oplosmiddel gebruikt. Kan gebeuren dacht ik, morgen weer een nieuwe dag om het goed te doen.

Woensdag 11-11

Ja hoor de 11e van de 11e. Normaal gesproken zat ik altijd op deze dag op school, maar ik miste carnaval toch wel echt. Ik had het ‘geluk’ dat ik de hele dag planten moest gaan zaaien. 120 potten vullen met aarde, alle potten labelen en ik elke pot 3 tot 5 zaadjes in planten. Geloof me, hier was ik de hele dag mee bezig. Het is totaal geen leuk werk, maar ik had het geluk dat ik het gehele lab voor me alleen had. En dat op de 11e van de 11e. Je raad het al: de muziek ging aan! Op zich ging de tijd daardoor best snel voorbij. Ik denk dat ik, als ik geconcentreerder werkte, veel eerder klaar kon zijn, maar dat maakte me totaal niet uit. Het was al snel 16:00. Mooi, kon ik nog eens hetzelfde experiment doen als gisteren. Nadat ik het goede oplosmiddel had gebruikt, zagen de resultaten er al beter uit. Beter, maar niet zoals het hoort moeten zijn. Mijn negatieve controles zijn positief….. Hoe dan?! Ik dacht dat ik toch alles goed had gedaan. Voor het eerst sinds mijn stage voelde ik me een beetje minder en zag het even niet meer zitten. Ik wilde graag bewijzen dat ik zoiets wel alleen kon doen. Maar ja, het leven van een wetenschapper gaat niet altijd over rozen.

De volgende dag wilde ik even niet met het experiment bezig zijn. Ik besloot maar mijn theorie af te ronden. Tot dat ik het bekende ‘eureka’ moment had. Ik wist wat er aan de hand was, hoe ik mijn experiment kan redden. Ik besloot alles helemaal op nieuw te gaan doen. Dit gaat me dan wel 2 dagen kosten, maar ik weet dat dit het waard zal zijn. Wat bleek, ik heb een verkeerde verdunning gekregen van een monster. Of ja ik moest hem nog verdunnen, maar dat hebben ze me nooit verteld. Een welbekende  communicatiefout. Ik deed alles stap voor stap rustig en toen het 17:00 was geweest besloot ik de volgende dag verder te gaan.

Vrijdag was het dan zover, heb ik de oplossing dan eindelijk gevonden? Het antwoord: JA! De resultaten waren eindelijk zoals ze hadden moeten zijn. Mijn geluk kon niet op en ik was eindelijk trots met mijn prestaties. Zag ik het totaal niet meer zitten op donderdag ochtend, zijn die gedachten dik 24 uur later helemaal veranderd. Het weekend kon goed beginnen!